کَندوج، در زبان طبری به اتاقی گفته می‌شود که شالی درو شده را تا زمان خرمن در آن گذارند. کندوج اتاقکی است مخصوص نگهداری خوشه‌های شلتوک که بر روی چهار یا شش پایه قرار دارد. کندوج ها در گذشته گالی پوش یا کلشی بوده است. کندوج در زبان گیلکی سازه‌ای است که شالی‌کاران از آن برای نگهداری و انبار کردن ساقه‌های شالی استفاده می‌کنند.
کندوج، واژه‌ای است در زبان گیلکی که با نام‌های دیگر محلی کوندوج، کوندیج، کوروج، کوتی و کوتام در گیلان و غرب مازندران از آن نام برده می شود و سازه ای است که شالیکاران شمالی از آن برای نگهداری و انبار کردن ساقه های شالی استفاده می کنند، کندوج عابدینی در موزه میراث روستایی گیلان ، قدیمی ترین و بزرگ ترین کندوج ایران است.